Persona

Wie dit raadselachtige psychologische drama wil doorgronden, moet, zo stellen sommige filmcritici, ‘de Mount Everest van de filmanalyse’ beklimmen. Bergman onderzoekt in Persona de concepten van krankzinnigheid, dualiteit en identiteit, wellicht gebaseerd op de theorieën van Jung, koppelt dat aan thema’s als filmmaken, homoseksualiteit, abortus en moederschap, en giet dat in een experimentele vorm. Toen hij het verhaal schreef had hij twee actrices in gedachten voor de hoofdrollen: Bibi Andersson en Liv Ullmann. En zij zijn het geworden.

De jonge verpleegster Alma (Andersson) krijgt de taak te zorgen voor Elisabet Vogler (Ullmann), een toneelactrice die van de ene op de andere dag is opgehouden met spreken en bewegen. Allereerst doet ze dat in een ziekenhuis, later in een vakantiehuisje aan zee. Alma spreekt voortdurend tegen Elisabet, en vertelt haar dat zij de eerste is die naar haar luistert. Als Alma ontdekt dat Elisabet heel persoonlijke zaken heeft doorgebriefd, ontstaat er een conflict. Tegelijk versmelten hun persoonlijkheden.