Ze noemen me Baboe

In haar eerste lange documentaire vertelt regisseur Sandra Beerends aan de hand van archiefbeelden, geluid, muziek en een vertelstem het verhaal van de Javaanse Alima. In de jaren veertig gaat zij werken als kindermeisje (baboe) voor een Nederlandse familie. Tijdens de Japanse bezetting belandt de familie in een kamp, waardoor zij haar werk en thuis verliest. Ondertussen is ze verliefd geworden op Riboet, een onafhankelijkheidsstrijder, en raakt zwanger van hem. Als Riboet later bij een politionele actie sneuvelt, besluit Alima tegen de wil van haar familie het kind alleen op te voeden in het dan inmiddels onafhankelijke Indonesië.

Het verhaal van Alima staat symbool voor de verhalen van de baboes als beroepsgroep. Het toont de ingewikkelde koloniale relatie waarin zij zich als ‘bijna familie’ bevonden. Ze waren de spil van het Nederlandse familieleven in voormalig Nederlands-Indië, maar behoorden nooit echt tot die familie. Zeker in die roerige jaren leidde dat tot menig loyaliteitsconflict.