A Streetcar Named Desire

Tennessee Williams’ toneelstuk A Streetcar Named Desire zou met thema’s als (homo)seksualiteit, verkrachting en psychische stoornissen veel te controversieel zijn om te verfilmen. Filmproducent Charles K. Feldman durfde het wel aan; onder de regie van Elia Kazan, met een scenario van Williams zelf, en Vivien Leigh, Kim Hunter en de toen nog relatief onbekende Marlon Brando in de hoofdrollen resulteerde dat in een deze intense klassieker die bekroond werd met vier Oscars, ook al had de censuur nog flink van scènes geschrapt.

Na een seksuele escapade met een 17-jarige leerling, ziet lerares Blanche Dubois (Leigh), die op de rand van een zenuwinzinking balanceert, zich genoodzaakt van Auriol, Mississippi te verhuizen naar haar zus Stella (Hunter) in New Orleans. Deze is getrouwd met Stanley (Brando), een echte mannetjesputter met een grote seksuele honger. Als Stella naar het ziekenhuis moet voor een bevalling, zijn de botsende Blanche en Stanley plots op elkaar aan gewezen.