Fremont

Ooit werkte Donya als tolk voor het Amerikaanse leger in Afghanistan. Toen het leger daar vertrok, ging Donya mee, iedereen achterlatend die haar lief was. Nu woont ze in Fremont., Californië, waar ze een baan heeft in een klein fabriekje waar gelukskoekjes worden gemaakt. 's Nachts ligt ze te tobben; ze wil wel een ander, gelukkiger leven, maar schuldgevoelens staan dat in de weg. Ze roept zelfs de hulp in van een psychiater. Dingen veranderen als degene overlijdt die de geluksspreuken schrijft – voortaan mag Donya die schrijven en ze doet dat op geheel eigen wijze. Het is haar manier om haar boodschap de wereld in te sturen.

Het werk van de Iraans-Britse regisseur Babak Jalali wordt wel vergeleken met dat van Jim Jarmusch en Aki Kaurismäki. En inderdaad, er zijn gemeenschappelijke stijlkenmerken: deadpan humor en minimaal acteerwerk. De debuterende Anaita Wali Zada, die Donya speelt, past precies in dit plaatje: ze vertolkt haar rol droog en ingetogen. Geschoten in sfeervol zwart-wit op een 4:3-beeldformaat.