It Must Be Heaven

Zijn werk is wel vergeleken met dat van Jacques Tati en Buster Keaton. En niet ten onrechte, want net als zijn twee beroemde voorgangers weet de Palestijnse regisseur Elia Suleiman op briljante wijze absurde, bijna slapstickachtige humor naadloos te verbinden met een sereen gevoel van weemoed. Die mix kenmerkte zijn bekendste films Divine Intervention (2002) en The Time That Remains (2010), in zijn nieuweling It Must Be Heaven is het niet anders. Hier draait alles om de vraag: waar voelt men zich thuis? Suleiman speelt in deze komedie zelf de hoofdrol, zonder een woord te zeggen. Ook met Gael García Bernal.

Een regisseur uit Nazareth (Suleiman) reist naar Parijs en vervolgens naar New York om geld te werven voor zijn nieuwe filmproject. Aan de hand van kleine en heel geestige voorvallen kan de conclusie alleen maar luiden: hoe verschillend het overal ook is, er is altijd wel iets dat aan Palestina doet denken, aan thuis.